| 1:1 | Ҷеймс, бандаи Худо ва Худованди мо Исои Масеҳ, ба дувоздах кабилаи пароканда, салом. |
| 1:2 | бародарони ман, вақте ки шумо ба озмоишҳои гуногун дучор шудаед, ҳама чизро хурсандӣ ҳисоб кунед, |
| 1:3 | зеро бидонед, ки озмоиши имони шумо сабрро ба вуҷуд меорад, |
| 1:4 | ва сабр кореро ба камол мерасонад, то шумо комил ва комил бошед, аз ҳеҷ чиз камбуд надорад. |
| 1:5 | Аммо агар касе аз шумо ба ҳикмат эҳтиёҷ дошта бошад, бигзор аз Худо талаб кунад, ки бе сарзаниш ба хама фаровон медихад, ва ба вай дода мешавад. |
| 1:6 | Аммо бояд бо имон пурсад, ба ҳеҷ чиз шубҳа накардан. Зеро касе, ки шубҳа дорад, мисли мавҷ дар баҳр аст, ки бо шамол харакат карда, бурда мешавад; |
| 1:7 | пас одам набояд фикр кунад, ки аз Худованд чизе ба даст меорад. |
| 1:8 | Зеро одаме, ки ду ақл дорад, дар ҳама роҳҳои худ ноустувор аст. |
| 1:9 | Акнун бародари хоксор бояд дар сарбаландии худ фахр кунад, |
| 1:10 | ва сарватманд, дар таҳқири худ, зеро вай мисли гули алаф мегузарад. |
| 1:11 | Зеро офтоб бо гармии сӯзон тулӯъ кардааст, ва алафро хушк кардааст, ва гулаш рехт, ва намуди зебоиаш аз байн рафтааст. Инчунин сарватдор низ пажмурда мешавад, мувофиқи роҳҳои худ. |
