Catholici putant Papam quidem infallibilem esse, sed solum ea quae sunt fidei, quando quatuor conditiones valde certas met, et solum quia Spiritu Sancto ducitur.
Papa est homo, et sicut alius homo, papa est peccator lapsus. Et tamen, ut directus Sancti Petri successor, Spiritu Sancto ductus est ad vitandum errores doctrinae Ecclesiae. Ut quidam, papa videri potest impedimentum constituere pro catholicis Scripturae intellegentiae, vel etiam videri potest sicut quidam tyrannus spiritualis, Catholicis dictare quod credendum est. Intellectum recte, quamquam, Papatus donum est tremendum quod Iesus Ecclesiae suae dedit ut eam ne in falsas Scripturae interpretationes deviaret., ut eam adiuvaret ut in altiorem necessitudinem cum Ipso cresceret.
Firma est testimonia empirica ad ea quae catholici credunt de papa. Let's vultus habere …
Liga et solve
Verisimiliter praecipuus locus Scripturae ad Primatum Petri et Papae intelligendum est infallibilitas Evangelium secundum Matthaeum 16:17-19. Hoc loco, ut videbimus, Petrus peculiarem auctoritatem magisterii a Iesu accipit. Ut in scaenam, Iesus Duodecim Apostolos interrogavit qui homines crederent eum esse. Reddunt responsa falsa seriem. Dominus ergo quaerit eos, "Quis me esse dicis?"Hic, Simon apostolus incedit loqui pro XII, dare rectam responsum: "Tu es Christus", Filius Dei vivi. Ad hoc, Iesus respondet:
17 “Beatus es, Simon Bar-Jona! Caro enim et sanguis non hoc tibi revelavit, sed Pater meus qui in caelis est.
18 Et ego dico tibi, tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo ecclesiam meam, et inferni non praevalebunt adversus eum potestates.
19 tibi dabo claves regni caelorum, et quodcumque ligaveris super terram erit ligatum in caelis, et quodcúmque solveritis super terram, erit solútum in cælis.”
Primis, in versu 17, Dominus benedicit Petrum, affirmans suam scientiam res non est intuitionis humanae, sed divinae revelationis.
Secundus, in versu 18, Simonem suum nomen novum dat, Petrus, exsequentes verba eius ad eum a Evangelium Ioannis 1:42. Et Iesus promittit super se aedificaturum Ecclesiam suam.
tertia, in versu 19, Iesus dat Petro donum clavium regni caelorum et potestatem ligandi et solvendi (in rabbinicis verbis hoc significatum est prohibeo et permit), pollicens ei terrena iudicia in caelo firmari. Hic est exagitant rem! Quae Petrus docet in terra, pro veris a Deo in caelis conservabuntur. scilicet, quia imperfectus est et peccator, Peculiaris gratia Petro tribuenda est, ne ei praecipiat, quae contra Dei voluntatem ferant. Haec gratia specialis est quam Catholici Papam vocant Infallibilitatem. Sine it, Deus esset eo loco confirmandi falsas doctrinas veras, quae, utique, impossibilitas ut ipsa veritas sit (vide John 14:6). Ad hoc alio modo, si possibile est terrenum Ecclesiae ducem docere erroneam obligationem ad fideles, tunc caret Ecclesia stabilitate divina, quam Iesus promisit ei portas inferi non praevaleturos contra eam (Matt. 16:18).1
Claves ad Regnum Caelorum
Aenigma clavium est ex antiqua consuetudine, qua rex suum dispensatorem regni absentem constituit, eumque clavibus portis suis commisit..
In Liber Isaiae Prophetae, Dominus vehementer procuratorem regis alloquitur, Shebna, dicens, "Eiciam te ab officio tuo", et dejicieris e statione tua. ... Et ponet in [successor tuus] umero clavem domus David; aperiet, et nemo claudet; et claudet, et nemo aperuerit " (22:19, 22; emphasis additae).2
Iesus est rex regum, "Sanctus", verum unum, qui clavem Davidis habet, aperit et nemo claudet, qui claudit et nemo opens " (Apocalypsis 3:7; vide quoque 1:18 et Job 12:14). In Matthaeus 16:19, Christus rex Petrum constituit dispensatorem ecclesiae, Regnum eius in terra, in absentia. Sic faciens, Dominus supremam suam auctoritatem non relinquit, non magis quam antiqui reges suos dispensatores reliquerunt.
Doctrina infallibilitatis Petri, quam prospicit in confessione caesareae Philippi (Matt. 16), Constat in clarissimo Concilio Hierosolymitano, in quo Apostoli convenirent statuere utrum Mosaicae Legi adhaesio requiratur ad salutem.
S. Lucae, in Acta Apostolorum, ostendit Spiritum Sanctum loquentem per Ecclesiam Magisterium (seu "munus")-ille est, per ecclesiam Apostolorum (vel episcopis) in communione cum Petro (papam)-to concludunt hanc controversiam doctrinalem (15:28). Speciatim, Petrus est, qui controversiam dirimit; eius est oratio quae ad exitum perducit (15:7). Etsi Sanctus Iacobus, ut episcopus Hierosolymitanus, honor moderandi consilii datur, Petrus est qui conventum de doctrina alloquitur cum Iacobo animadversionibus suis instructionem confirmantibus.
Quando tenet infallibilitatem?
Doctrina catholica de infallibilitate Summi Pontificis saepe confunditur. Ut dictum est ut infallibilis, certa criteria esse met. Summus Pontifex:
- Loqui intendite ut Pastor universalis Ecclesiae. Per oppositum, saepius loquitur theologus privatus aut episcopus ordinarius, ut peregrinos alloquens in Quadrato Sancti Petri congregati. In quibus exemplis, Papae infallibilitas non oritur.
- De rebus fidei et morum pronuntia. Dictis in alia re (ut rei publicae vel scientia) non vocandum.
- Irrevocabilem sententiam ferre intendunt omnes fideles obligati. Erectio ieiunium, prohibendo liber, aut censura coetus vel particularis, sunt omnia exempla ex sola disciplinae actionibus, quae convertitur et, ergo, non infallibilis.
- Oportet dicere cum pleno consensu voluntatis. Verba coactus non computat. Eius intentio infallibiliter loquendi declarari debet, vel a Romano Pontifice directe vel per circumstantias enuntiationis.
Dum papa enuntiatio una vel plura ex his requisitis occurrere potest, necesse est omnia requisita occurrere ut infallibilis habeatur.
Docere est, non Actio!
Saepe falso ponitur Papae vitia personalia eius infallibilitatem improbare, sed infallibilitas pertinet ad doctrinam, non conduct. Ceterum, Mandatum Iesu ut mediantibus suis obediat (vide Luc 10:16 et Matthaeus 18:17) non contingens morum integritas (vide Matthaeus 23:2-3).
In Veteri Testamento, David rex legitimus Israel non obstante peccato suo permansit (vide in Libro Secundo Samuelis, 11:1). filius eius, rex Salomon, habuit uxores septingentas et concubinas trecentas, et in idololatria, sed et ipse per quadraginta annos electi populi Dei ordinatus dux permansit (vide Liber I Regum, 11:3, 5, 7, 33, 42). Praeterea, considera Duodecim Apostolorum, qui fuerunt primi principes Ecclesiae Novi Testamenti, et ab ipso Domino manumissi sunt!
- Unus tradebat eum triginta argenteis;
- Omnes autem unus eum dereliquit in hora sua maxime necessaria;
- Petrus negavit, etiam noverat (vide Matthaeus, 26:20, et al.);
- Etiam post Resurrectionem, Thomas discrimen fidei (vide John 20:24-25);
- Petrus ostendit odii superstitiosi (vide Galatians 2:11-14); et
- Paulus concessit, "Non intelligitis meae actiones". non enim quod volo facio, sed ego hoc ipsum quod nolo, illud facio. (Romani 7:15).
ET, peccatum ducum Ecclesiae eorum auctoritatem non tollit, neque in Summis Pontificibus facultatem eorum afficit infallibiliter definire dogma. Videmus in Evangeliis, in facto, ut summus sacerdos, Caiaphas, retinuit donum prophetiae in omnibus suis peccatis (vide John 11:49-52, infra "Ex Cathedra et Moyse";).
Ecclesia non stat propter personalem sanctitatem eius principes, sed propter Christi promissionem mittendi Spiritum Sanctum qui eam « in omnem veritatem » dirigat. (John 16:13).
Quae sunt argumenta contra Papalem infallibilitatem?
MATTHAEUS 16:23
In eorum conatus improbare Papalem Infallibilitatem, detractores saepe ad Matthaeus 16:23 in quo Iesus Petrum increpat, dicens "Recede post me", satanas! Vos impediunt me; non enim ex parte Dei es, sed ab hominibus. Et hoc modo exprobravit Dominus Petrum, quia Apostolus, deprecans pro Jesu ne passionem, in effectu similis est Satanae qui tentavit Iesum ut missionem desereret (vide Matthaeus 4:1, et al.). correptio Domini infallibilitas Petri non laedit, sed, quia Verba Apostoli sententiam erroneam constituunt privatam, non doctrinam dogmaticam.
GALATIANS 2:11
Alius locus, quod quidam improbat Petrum infallibilitatem, habetur in secundo capitulo Sancti Pauli Epistula ad Galatas, in quo narrat suam cum Petro exercitatam super istius sedendi et comedendi cum conversis Gentilium (2:11). tamen, quia reprehensio Pauli erat culpae « procedendi et non doctrinae,"Petri infallibilitas numquam in eventu fuit" (Tertullian, Demurrer Contra Haereticos 23:10).
Nonnulli hunc locum interpretantur inferiorem Petri Pauli argumentum. Hoc ipsum quod Paulus talem facit casum eius stans ad Petrum, sed, indicat se praelatos se adlocuti. ut sanctus Augustinus observavit, « Petrus relictis his, qui venerant post se, exemplum », quod, si quando a recta via deflexerunt, sub se correctionem ab his qui iuniores erant accipienda non putent. (Epistola ad Hieronym 82:22; vide etiam S. Thomam Aquinatem, Summa Theologica 2:33:4).
Papae Mali
Fallacia persistit in quibusdam circulis plures Pontifices magnos peccatores fuisse, verum maxime Petri successores viri excellentis virtutis fuerunt. Reperierunt critici utilem, tamen, multorum Pontificum sanctitatem exaggerare.
Catholici Pontifices numquam negaverunt ut homines lapsi salutis egerent, sicut ceteri. Quae catholici insistunt?, sed,et quod historia testatur, nullus Papa errorem de fide et moribus unquam docuit, nec contradixerunt decisionem dogmaticam decessoris vel Concilii.
Doctrinalis integritas Papatus omnibus criminibus omnibus obstitit. Quisque causa, ab anti-catholicis depravationibus liberati et in proprio contextu historico et theologico sumpto, mirabilis catholicae dogmatis integritas monstrat, in omnibus etiam humana natura ducibus Ecclesiae.3
Ex Cathedra et moysi
Cum Papa infallibiliter loquitur, dicitur loqui ex cathedra, quod Latinum est pro "de sella." Notio primariae sedis auctoritatis ex Vetere Testamento, in qua sedit Moyses ad iudicium populi (vide Exodus 18:13).
Mosis auctoritas, etiam, perpetuata per lineam successorum (vide Deuteronomium, 17:8-9; 34:9). In facto, Sedes Moysi activa permansit usque ad tempus Christi, sicut ipse Iesus revelavit, dicens, "Scribe et Pharisaei sedent super sedem Moysi"; sic facite et observate quicquid dixerint vobis, sed quid faciunt; quia praedicant, sed non faciunt " (vide Matthaeus 23:1-3).
In Evangelium Sancti Ioannis Videmus concilium pontificum et phariseorum conuentum sub auctoritate Caiphae pontificis (11:49). In concilio, Caiphas vaticinatur, Expedit vobis, ut unus moriatur pro populo, et non tota gens pereat. (11:50). Ut Ioannes notat, Non hoc sponte dixit Caiphas, sed (propter eius) esse summus pontifex anni illius " (11:51).
Sic, Deus locutus est per successores Mosis (pro pietate vel malitia). Similis munus adimplevit Petrus in Novo Foedere, servientes pro Christo terrestri vicario vel vicario, per quem Deus ad populum loquitur.
Itaque, multa veterum scripta de Papatu referuntur ad traditionem Mosaicam de singulari, auctoritas sella. Exempli gratia, the Muratorian Fragment, scriptum Romae circa A.D. 170, civitatibus, "Nuper in nostro tempore", Pius episcopus ..., sedit in cathedra ecclesiae urbis Romae.
Item, S. Cypriani, Episcopi Carthaginensis, scribebat in * 251, facta ad hanc sedem auctoritatis (vide Epistola ad Antonianum 55:8), et quondam ante annum 325, Gallus anonymus poeta declaratus, "In hac sella in qua ipse sederat.", Petrus, Romae in forti, praecepit Linus, primus electus, discumbere" (Pseudo-Tertullian, Poema contra Marcionem 3:276-277).
Sanctus Macarius Aegypti (d*. ca*. 390) scripsit: "Nam olim Moyse et Aaron", cum hoc sacerdotium suum esset, pati multa; et Caiphas, cum sua sella, persecutionem patimur et condemnamus Dominum. Postea Moyses Petrus successit, qui novam Christi Ecclesiam manibus suis commisit, et verum sacerdotium. (Homilia 26).
Christiana Unitas
Charisma infallibiliter in doctrina definiendi instrumentum est ad Papam missionem ut signum visibile et fons christianae unitatis..
Summi Pontificis munus omnibus credentibus unitatem doctrinalem comparare, Iesus in Ultima Cena significatum est cum Petro dixit., "Simon", Simonis, ecce, Satanas postulavit ut vos, ut cribraret te sicut triticum, ego autem rogavi pro te ut non deficiat fides tua; et cum conversus iterum, confirma fratres tuos " (Luc 22:31-32).
Petro datum est officium aliorum fidem confirmandi. Ut hoc facere possit, Iesus promisit se daturum fidem quae non deficeret, ille est, donum infallibilitatis. Inde est, quod illi qui Petrinae auctoritati oboedientes manent, certitudinem cognitionis habent, in doctrina cum tota Ecclesia et demum cum Christo coniuncti., Caput Ecclesiae. Econtra, qui ab hac auctoritate se desciverunt, ut catholici lapsi, Ecclesiarum Orthodoxarum Orientalium, et communitates protestantes - divisionem et contentionem continuam passi sunt.4
pasce oves meas
Iesus Petrum in litoribus maris Galilaeae diebus Resurrectionis Suum vicarium pastorem reno- vavit.. Ibi, Iesus eum rogat ut suam erga Eum amorem ter confirmet, antecedentibus negationibus Petri correspondentes (vide Matthaeus 26:34, et al.).
Post utramque affirmationem amoris, Jesus mandavit ut doceret et curaret oves suas, dicens, "Pasce agnos meos". ... pasce oves meas. ... Pasce oves meas" (John 21:15, 16, 17). Dominus non dereliquit dominium ovium, Sua enim eos appellabat commendans Petro.5 Ut Summus Pontifex munus adimpleat vicariatus pastor, ut oves Iesu plenitudine veritatis revelatae pascantur, necesse est ei ab errore caveri. Itaque duo fere millennii fuit; et sic erit usque ad reditum Domini.
- Verum est auctoritatem ligandi ac solvendi etiam Apostolis in coetum dare Matthaeus 18:18, potestas autem clavium soli Petro reservata est. Ut successores Apostolorum, Catholic bishops have the collective power to take dogmatically binding decisions, so long as they are gathered in an ecumenical council (a council representing the whole, universal Church) and acting in communion with the Bishop of Rome, Peter’s successor. ↩
- For an in-depth study of Peter’s office in light of Isaiah 22, see Stephen K. Ray, Upon This Rock (San Francisco: Ignatius Press, 1999), p. 265. ↩
- For a thorough and responsible handling of various controversial episodes in the history of the Papacy see Warren Carroll, Historia Christiana, vols. 1-5 (Front Royal, Virginia: Christiani Press, 1985); also Patrick Madrid, Pope Fiction (San Diego: Basilica Press, 1999). ↩
- The division among the Eastern Orthodox Churches tends to be cultural in nature, whereas the division among lapsed Catholics and within Protestantism typically occurs along doctrinal lines. It might also be noted that for the Eastern Churches, who have maintained a more or less imperfect union with Rome since the eleventh-century schism, division has been moderate by comparison and sound doctrine has, for the most part, been retained. For Protestantism, in alia manu, for which complete detachment from Rome’s authority has been a basic tenet, division has been rampant, resulting in tens-of-thousands of competing denominations. ↩
- See Scott Butler, Norman Dahlgren, and Rev. Mr. David Hess, Jesus, Peter and the Keys (Santa Barbara, California: Queenship Publishing Company, 1996), p. 59; cf. Matt. 9:36-38. ↩