Excidium Hominis
Deus non creavit hominem pati.
Adam et Evam fecit, primi parentes nostri, impervium ad dolorem et mortem.
Dolor invitatur in mundum cum Deo terga verterunt. In hoc sensu, dolor est creatio non Dei sed hominis, or *, certe, consequens actiones hominis.
Propter separationem a Deo ab Adam et Evae inoboedientia, omne genus humanum perpetiendi habuit (vide Genesis 3:16 et Paulus Epistula ad Romanos 5:19).
Hanc veritatem accipiamus sicut articulus fidei, certe non quo facilius in vita nostra patiamur agere. Adversus dolorem, tentati invenire possumus nos de bonitate Dei ac ipsius ipsius exsistentia interrogare. Sed res se habet Deus numquam patitur, licet interdum patitur id fieri.
Deus est bonus per naturam, ergo, potest facere malum. Si permittit malum fieri, Semper hoc facit ut maius bonum efficiat (Vide Paulum Epistula ad Romanos 8:28).
Hoc est in casu hominis: Deus nobis permisit ut gaudium terrenum voluptatis amitteret tantum ut nobis praesto esset, per sacrificium Filii sui, superior coeli splendor.
Orans in horto Gethsemani, in nocte comprehensionis suae, Perfectum nobis exemplum dedit Iesus quomodo cum passione ad nos venerit agendum. Primo rogavit Patrem, ut ab eo dolorem auferret. Deinde addidit, "Non mea voluntas, sed tuum, fieri" (Luc 22:42).
Magnus picture
Hanc orationem orare magnam postulat fiduciam de bonitate Dei: quod felicitatem nostram magis quam nos cupiat et vere sciat quid nobis expediat. Pro nobis determinare, contra, Deum esse inamantem ad patiendum eum iudicare de intellectu humano limitato. "Ubi eras, quando fundaui terram"?" Ut quaereret nos. "Dice mihi, si intellectum habes " (Job 38:4). Non solum non possumus videre omnia quae Deus videt. Omnes occultas vias comprehendere non possumus, quibus adversis rebus utitur, ut suorum filiorum corda ad poenitentiam dirigant et in nobis spiritualem perfectionem consequantur.. Dum in hanc vitam videndo, ut ultimum bonum, tendimus errare, Deus videt ampliorem imaginem, aeternae picturae. nostrum ultimum bonum recte intelligit ad quod nos creavit: ut vivat et beatus sit cum eo in saecula saeculorum.
Ad praesentiam Dei in Caelo venire postulat ut transformemur: ut nostra humana natura lapsa sanctificetur; Dicit enim Scriptura, "Nihil immundum intrabit." [Caelum]" (see Apocalypsis 21:27). (Plura de hac re, videbis nostram paginam on Purgatorium, remissio & Consequentia.
Haec sanctificatio processus dolorem implicat. "Nisi granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit","Dicit Jesus, "Restat solum"; si autem mortuus fuerit, multum fructum. Qui suam vitam diligit, perdet eam, et qui odit animam suam in hoc mundo, in vitam æternam custodit eam. (John 12:24-25).
Acerbum est, indebitas affectiones in rebus mundi separare, sed merces, quae nos manet in futuro saeculo, valet impensa. Puer natus certe in obscura familiaritate uteri matris suae manere mallet. Vixit ibi menses novem; est res sola scit. Ex hoc commodiore loco elatum esse et in lucem mundi excruciat. Sed quis nostrum paenitet?, aut etiam meminit, dolor nativitatis, eius ingressum in mundum?
Tanto minus terrenus dolor ad nos pertinet, semel in veritatem coeli ingressus. Pro quibus doloribus perferendis nunc, aut in futurum, consolamur scire dolores vitae hujus nonnisi temporarias esse, etiam, transibit dies et gaudium caeli plenum et aeternum.
Apocalypsis Liber (21:4) dicit, "[Deus] absterget omnem lacrimam ab oculis eorum, et mors ultra non erit, neque luctus neque clamor erit, priora enim transierunt. Et sic potest Deus resistere nobis videntibus, Dilectis filiis, pati hic ad tempus in terra. Ex eius prospectu, in ictu oculi nostri terrenis doloribus, dum vivit cum ipso in coelis, nostram beatitudinem, erit sine fine.
Fides Christiana ab omnibus aliis religionibus segregatur in eo quod sola docet Deum hominem factum–unus ex nobis–pati ac mori our peccata. "[H]e vulneratus est propter iniquitates nostras,"inquit Isaias propheta (53:5), attritus est propter iniquitates nostras; super ipsum increpatio quae sanavit nos, et livore ejus sanati sumus.
memento, quod Jesus, esse Deum, was (et est) sine peccato, sed his patiens crucior pro nobis, et ", humanum genus, redempti sunt per passionem Domini nostri Jesu Christi.
Verum est quod dolor eius pro nobis omnem dolorem a vita nostra non removit. In contrarium est, sicut scripsit Paulus apostolus in his Epistola ad Phillipians (1:29), « Concessum est vobis ut propter Christum non solum in eum credatis, sed etiam pro ipso patiamini ».
Sic, per tribulationes nostras semper Christo appropinquamus et eius gloriae participes efficimur (vide Paulum Epistula secunda ad Corinthios, 1:5). Tam arcte Iesus exprimit eum qui patitur, ut patienter viva imago fiat Eius. Mater Teresa saepe in illarum miserarum animarum faciebus loquebatur, quem recepit ab earum Calcutta, ipso facie Iesu.
Sic, Passio Christi non abstulit nostrum proprium dolorem, sed transfiguratus est. Summus Pontifex Ioannes Paulus Magnus scripsit,"In Cruce Christi non solum Redemptio per passionem perficitur", sed etiam dolor humanus ipse redemptus est” (Salvifici Doloris 19).
Passiones quas Deus in vitas nostras permittit venire, oblatum in unione cum passionibus Christi in Cruce, qualitatem redemptricem induat et Deo offerri possit pro animarum salute. Nobis, tunc ", patiens non est sine proposito; praeclare, est modus obtinendae gratiae Dei. Dolor instrumentum est quo Deus sanctificationem nostram operetur, modus putationis spiritualis diceretur.
The Epistola ad Hebraeos (5:8) nobis narrat Jesus, Ipse,
"Didicitque obedientiam per quam passus est." Et littera pergit, “Dominus enim quem diligit, castigat, et omnem filium, quem recipit, castigat. In disciplina perseverate. Deus filiis vobis offert; quis enim filius est quem non corripit pater? ... [Pater] erudit nos ad nostram bonam, ut sanctitatis eius participes simus. Omnis enim disciplina temporis magis quam iucunda videtur; postea pacificum fructum iustitiae exercitatis per eam reddit.” (12:6-7, 10-11)
Perspicere notionem passionis redemptricis, Sanctus Paulus in Epistula ad Colossenses confessus est 1:24, "In carne mea compleo ea quae desunt passionum Christi pro corpore eius", id est Ecclesia.
Hoc non importat, utique, quod passio Christi fuit in aliquo insufficiens. Sacrificium eius pro nobis est per se perfectum et efficax. Sed, intuitu passionis, Iesus nos vocat ut crucem nostram tollamus et Ipsum sequamur; intercedere pro se, ad imitationem, per orationem et passionem (vide Luc 9:23 et Paulus Epistola prima ad Timotheum 2:1-3).
similiter, in Epistola prima (3:16), Sanctus Ioannes scribens, "Per hoc scimus amorem, quia ipse pro nobis animam suam posuit; et animas nostras pro fratribus debemus ponere.
qui credit in me et opera quae ego facio," dicit Dominus; et maiora horum faciet, quia ad Patrem vado" (John 14:12). Sic, Iesus participationem operis redemptionis nostrae desiderat non ex necessitate sed ex amore, similis quomodo pater terrenus spectat ad comprehendendum filium in operibus suis. Nostra intercessio pro invicem, etiam, unica et solitaria mediatio Christi cum Deo trahit (vide Pauli Epistolam ad Timotheum, iterum, 2:5).
Secundum quas fideles, omnia quae agimus pendent ab eo quod fecit et fieri non potest. sicut dixit Jesus apud Johannem 15:5, "Ego sum vitis, tu rami. Qui manet in me, et ego in eo, Hic est qui multum fructum affert, sine me enim nihil potestis facere. Sic, Pro ipso et cum Illo «deest», propria nostra voluntas est pati,"utendi termino Pauli", in passionibus Christi.
Invitatio ad opus redemptionis Christi participandum, passiones nostras cum Suo pro nostra salute et aliorum salute coniungens, mirabilis quidem est consolatio.. Sancta Teresia Lexoviensis scripsit:
“In mundo, expergefactus mane cogitabam quid forte interdiu vel gratum vel molestum eveniret; et si praeviderem tantum eventus temptans , surrexi animosus. Jam aliter fere: Cogito difficultates et dolores qui me manent, quo laetior ac animosior surgo, eo magis occasiones praevideo amoris mei erga Iesum probandi. . Deinde osculor crucifixum meum et pono illud in pulvino molliter dum vestio, et ego dico ei: 'Meus Iesus', satis operatus es et flevisti satis tribus et triginta annis vitae tuae in hac terra paupere. Accipe nunc requiem tuam. ... Meum est pati et pugnare.” (Consilia et Reminisces).
Dolens in communione cum Domino Iesu spei–etsi adhuc cum dolore–sine ipso patiens est amarum et inanis.
In his casibus, non est in passione valorem, et mundus ab eo decurrit–quaerens vitare eam omnibus modis–aut incusat hominem suum infortunium. Exempli gratia, quidam dolorem et inopiam pro poenis perfidis divinitus castigatis, aut cruciatus ac futuram mortem a, dicunt, pulmonis cancer inducitur per personalem fidei carentiam. In facto, sunt qui credunt Deum omni credenti in animo prorsus vivere ab aegritudine et aegritudine; est ad personam decernendam vel pauperem esse peccatum, cum Deus prosperitatem promittit.
Bible, utique, omnino refellit hoc prospectu aliquoties, possidet Sermonem de Monte in Matthaeus 5, “Beati qui esuriunt et sitiunt iustitiam, quoniam ipsi saturabuntur,” et Luc 6:20, e.g., "Beatus pauper es ...,et "Vae vobis divites" (Luc 6:24; cf. Matthaeus 6:19-21; the Epistola Iacobi 2:5).
Job, quem Scriptura dicit "Innocens et rectus" (Job 2:3), passus morbum, mortem carorum, et amissione bonorum suorum.
Mariae Virginis, qui sine peccato fuit (Luc 1:28), pati rejectionem, tectum, persecutio, et amissam Filii sui, "etiam tuam ipsius animam pertransibit gladius"," Simeon revelavit ei " (Luc 2:35).
Ioannes Baptista, Praecursoris Iesu, "vestem de pilis cameli" comedit et "locustas et mel silvestre". (Matthaeus 3:4). Timotheus laboravit inveterata stomachi infirmitate (vide Paulum Epistola prima ad Timotheum 5:23); et Paulus ut adiutorem suum relinqueret, Trophimus, post propter morbum (vide Paulum Sepistola secunda ad Timotheum 4:20).
Praeterea, cum Sanctus Petrus tentavit Iesum, ut passionem dimitteret, Jesus respondit, "Recede post me", satanas! Vos impediunt me; non enim ex parte Dei es, sed hominum" (Matthaeus 16:23).
Etenim, quodlibet conatum adipiscendi gloriam cum transeundo Cruce, daemonica in natura est (cf. Tim Staples, referens Fulton J. Sheen, "Catholicae responsa vive" radiophonicum [Februarius 24, 2004]; praesto ad catholic.com).
Circa finem vitae suae, idem Petrus, qui quondam a Jesu increpatus est, quod eum vitare vellet,, declaravit fidelibus:
"In hoc" [hereditas caelestis] gaudes, licet nunc ad tempus modicum patiaris tribulationes varias, ut sinceritatem fidei uestrae, pretiosior auro quod peritura probatur igne, ad laudem et gloriam et honorem in revelatione Iesu Christi abundet ». (Petrus's Epistola prima 1:6-7)
Sic, Dignum est?
Ad respondendum quaestio, converti possumus ad sanctum Paulum in Epistula ad Romanos 8:18: « Existimo enim non condignas passiones huius temporis ad futuram gloriam quae nobis revelanda est ».
Eo, numquam perdere debemus praemia: quod una die, per gratiam dei, unumquemque nostrum hic Dominum Jesum Christum in Regno suo videbunt; vide faciem luminosam eius; audi vocem angelicam; et sacras manus et pedes osculantur, vulneratus propter nos. Donec illo die, praedicare possumus sicut sanctus Franciscus Assisiensis Viam crucis, "Adoramus te", o Christe!, et benedicimus tibi, quia per sanctam Crucem tuam redemisti mundum. Amen."