Pebrero 25, 2013, Pagbasa

9:4	Ug nag-ampo ko sa Ginoo, akong Diyos, ug ni confess ko, ug niingon ko, “Naghangyo ko nimo, O Ginoong Dios, dako ug makalilisang, pagpreserbar sa pakigsaad ug kalooy alang niadtong nahigugma kanimo ug nagtuman sa imong mga sugo.
9:5	Nakasala kami, nakasala kami, milihok kami nga dili diosnon ug miatras, ug kami mingtipas gikan sa imong mga sugo ingon man sa imong mga tulomanon.
9:6	Wala kami motuman sa imong mga alagad, ang mga propeta, nga namulong sa imong ngalan sa among mga hari, atong mga lider, atong mga amahan, ug ang tanang katawhan sa yuta.
9:7	Para sa imo, O Ginoo, mao ang hustisya, apan alang kanamo mao ang kalibog sa nawong, ingon sa nahitabo niining adlawa alang sa mga tawo sa Juda, ug ang mga pumoluyo sa Jerusalem, ug ang tibuok Israel, alang niadtong anaa sa duol ug niadtong atua sa halayo, sa tanang kayutaan diin giabog mo sila, tungod sa ilang mga kasal-anan diin sila nakasala batok kanimo.
9:8	O Ginoo, sa ato iya ang kalibog sa nawong: sa atong mga hari, atong mga lider, ug sa atong mga amahan, nga nakasala.
9:9	Apan kanimo, ang Ginoo nga atong Dios, mao ang kalooy ug pagtabon-sa-sala, kay kami mibulag kanimo,
9:10	ug kami wala maminaw sa tingog sa Ginoo, atong Dios, aron sa paglakaw sa iyang balaod, nga iyang gitukod alang kanato pinaagi sa iyang mga alagad, ang mga propeta.

Mga komento