Hulyo 13, 2012, Pagbasa

14:2	Israel, pagkabig ngadto sa Ginoo nga imong Dios. Kay ikaw nalaglag tungod sa imong kaugalingong kasal-anan.
14:3	Dad-a kining mga pulonga ug balik sa Ginoo. Ug ingna siya, “Kuhaa ang tanang kasal-anan ug dawata ang maayo. Ug among ibayad ang mga nating baka sa among mga ngabil.
14:4	Dili kami luwason ni Assur; dili kami mosakay sa mga kabayo. Dili na usab kita mosulti, ‘Ang mga buhat sa atong mga kamot mao ang atong mga diyos,’ kay sila nga anaa kanimo maluoy sa mga ilo.”
14:5	ayohon ko ang ilang paghinulsol; Ako silang higugmaon nga kusa. Kay ang akong kaligutgut gipahilayo gikan kanila.
14:6	Ako mahisama sa yamog; Ang Israel motubo sama sa lirio, ug ang iyang gamot mokaylap sama nianang sa mga sedro sa Lebanon.
14:7	Mouswag ang iyang mga sanga, ug ang iyang himaya mahisama sa kahoy nga olibo, ug ang iyang kahumot mahimong sama nianang sa mga sedro sa Lebanon.
14:8	Sila makabig, naglingkod sa iyang landong. Sila mabuhi sa trigo, ug sila motubo sama sa usa ka paras. Ang iyang handumanan mahisama sa bino sa mga sedro sa Lebanon.
14:9	Moingon si Ephraim, “Unsa pa ang mga idolo alang kanako?” Maminaw ko niya, ug tul-iron ko siya sama sa usa ka maayong kahoy nga spruce. Ang imong bunga nakit-an nako.
14:10	Kinsa ang maalamon ug makasabot niini? Kinsa may pagsabot ug mahibalo niining mga butanga? Kay ang mga dalan sa Ginoo matul-id, ug ang matarung magalakaw diha kanila, apan tinuod, ang mga maluibon mahulog diha kanila.

Mga komento